تاثیر یک دوره برنامه تمرینی منتخب تحت شرایط تکلیف دوگانه و منفرد بر انعطاف پذیری شناختی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرینی منتخب تحت شرایط تکلیف دوگانه و منفرد بر انعطاف­پذیری شناختی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی انجام شد. روش پژوهش، نیمه­آزمایشی و از نوع طرح پیش­آزمون- پس­آزمون- قالوآپ با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش­آموزان پسر مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شهر اهواز بود. از جامعه مذکور، نمونه­ای به حجم 39 نفر که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند،  به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شد و پس از انجام آزمون ساخت دنباله به عنوان پیش­آزمون، به صورت تصادفی به 3 گروه: تمرین تکلیف دوگانه (13 نفر)، تمرین تکلیف منفرد (13 نفر) و  کنترل (13 نفر) تقسیم شدند.  سپس دو گروه تجربی، برنامه تمرینی منتخب با شرایط متفاوت را به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه­ای انجام دادند. در انتها از همه افراد با استفاده از آزمون ساخت دنباله پس­آزمون و دو ماه بعد نیز آزمون فالوآپ به عمل آمد. تحلیل داده­ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس یکراهه و همچنین آزمون تی­وابسته نشان داد که در پس­آزمون، انعطاف­پذیری شناختی در گروه تکلیف دوگانه برتر از هر دو گروه تکلیف منفرد و کنترل بود (P<0.05). در آزمون قالوآپ، این برتری تنها نسبت به گروه کنترل باقی ماند. همچنین، گروه تکلیف منفرد در پس­آزمون تنها از گروه کنترل برتر بود (P<0.05). در مقایسه با رویکردهای تکلیف منفرد، تمرینات مبتنی بر رویکردهای تکلیف دوگانه می­تواند منجر به بهبود بیشتر انعطاف­پذیری شناختی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شود، لذا بهره­گیری از این روش در  برنامه­ریزی کلاس­های فعالیت­بدنی برای این گروه از کودکان پیشنهاد می­ شود.